Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν από τη ζωή μας, άλλοι μπαινοβγαίνουν όποτε έχουν την ανάγκη να βρεθούν κάπου γνώριμα, άλλοτε επειδή δεν βρήκαν ανοιχτό κάποιο άλλο… «κατάστημα για τα είδη πρώτης ανάγκης», ή απλά δεν μπορούσαν να αντισταθούν στη γοητεία του καινούργιου και πρωτόγνωρου. Άλλοι πάλι κάνουν μια επεισοδιακή εμφάνιση, η οποία μπορεί να διαρκέσει λίγο και όπως ένας πυροτέχνημα να έχει πολύχρωμα και έντονα φώτα, ήχους από παντού και λάμψη. Ατελείωτη λάμψη που θα σε αποπροσανατολίσει και θα σε κάνει να μη βλέπεις καθαρά. Άλλοι αθόρυβα και σταδιακά θα αποκτήσουν μια θέση στη καρδιά σου και χωρίς να το συνειδητοποιήσεις, θα έχουν γίνει η πρώτη και η τελευταία σκέψη σου.
Και εμείς μετά από κάθε τέτοια εμφάνιση, να προσπαθούμε να αποκωδικοποιήσουμε τη συμπεριφορά και τα λόγια αυτού του ανθρώπου, να αναλωνόμαστε σε ατελείωτες υπεραναλύσεις των όσων προηγήθηκαν, να ξαναζούμε στιγμές και να σκεφτόμαστε τι θα αλλάζαμε στα όσα είπαμε και στα όσα κάναμε, στο χρόνο που είχαμε μαζί με αυτόν τον άνθρωπο. Να κάνουμε σενάρια με το μυαλό μας, σε μια προσπάθεια να μαντέψουμε αυτά που σκέφτεται ή που νιώθει η άλλη πλευρά στο παρόν, ενώ ο χρόνος συνεχίζει να τρέχει και εμείς μένουμε πίσω, ελεύθεροι αλλά και πολιορκημένοι από τις αμφιβολίες, τα ερωτήματα και τα ατελείωτα «αν» που μας κρατούν μακριά από το ζωντανό «τώρα» της ζωής.
Ένα «τώρα» που θα μπορούσαμε να εκμεταλλευτούμε, να αδράξουμε την ευκαιρία και να εκφράσουμε αυτό που νιώθουμε και αυτό που σκεφτόμαστε. Λησμονούμε καμιά φορά την ομορφιά που κρύβει η ειλικρίνεια του λόγου, η ειλικρινής έκφραση των συναισθημάτων. Άλλωστε τα συναισθήματα είναι για αυτούς που μας τα έχουν προκαλέσει, ανήκουν σε αυτούς και έχουν δικαίωμα να τα γνωρίζουν. Εγώ το λέω θάρρος και κάποια στιγμή πρέπει να το βρούμε και να πούμε όλα όσα νιώθουμε και σκεφτόμαστε. Φανταστείτε πόσο πιο εύκολες, πιο ανθρώπινες, πιο όμορφες θα ήταν οι σχέσεις των ανθρώπων. Η ζωή θα ήταν πιο όμορφη και όχι κρυμμένη πίσω από οθόνες και καλογυαλισμένα προσωπεία, που νομίζουμε ότι μας δίνουν τη δύναμη και το άλλοθι να λέμε ό,τι θέλουμε, κρύβοντας στην πραγματικότητα τον αληθινό μας εαυτό. Τα λόγια βέβαια πολλές φορές μπορεί να μεταμορφωθούν σε αιχμηρά βέλη και να προκαλέσουν πόνο και στενοχώρια. Μήπως όμως, η αλήθεια είναι καλύτερη από το ψέμα και την υποκρισία που μπορεί να σε κρατήσουν πίσω, να σε κάνουν να δικαιολογήσεις καταστάσεις και συμπεριφορές, επειδή έχεις ανάγκη να το κάνεις για να νιώσεις λίγο καλύτερα;
Έρωτας: «Τι κουβέντα άνοιξες τώρα..!». Οι άνθρωποι καταβάλουμε μεγάλη προσπάθεια να κατανοήσουμε αυτό που λέγεται «έρωτας», να δώσουμε μια λογική εξήγηση στα συναισθήματα. Πασχίζουμε να εξηγήσουμε το καθετί, χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι ο δρόμος που επιλέξαμε, δε θα μας βγάλει πουθενά. Πιέζουμε τον εαυτό μας να οδηγηθεί σε μία από τις δύο εναλλακτικές οδούς, που πιστεύουμε ότι έχουμε, αν δηλαδή αυτό που ένιωσε για εμάς εκείνος ο άνθρωπος που ήρθε απρόσμενα μια γλυκιά βραδιά στη ζωή μας ήταν έρωτας, ή ένας απλός ενθουσιασμός, προσπαθώντας να δώσουμε λύση σε ένα ακόμα γρίφο, που μας ταλανίζει μέρα – νύχτα. Αφελείς πιστεύουμε ότι θα τα καταφέρουμε και θα ολοκληρώσουμε το γρίφο. Έναν γρίφο από αυτούς που και η επιστήμη σήκωσε τα χέρια ψηλά και οι φιλόσοφοι το έβαλαν στα πόδια.
Ευτυχώς οι άνθρωποι δεν είμαστε ίδιοι, γιατί η ζωή θα καταντούσε απίστευτα βαρετή. Δυστυχώς, βέβαια δεν σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο όσον αφορά τα συναισθηματικά, γιατί τότε οι προσωπικές μας σχέσεις θα κυλούσαν ομαλά και η καρδιά θα χτυπούσε μόνιμα με τον ίδιο ρυθμό, χωρίς αναταράξεις και απρόσμενα ξεσπάσματα. Μήπως όμως η καρδιά έχει δημιουργηθεί έτσι ώστε να βιώνει έντονα το καθετί, να ζει από το απροσδόκητο και το ξαφνικό, να τρέφεται από όλα τα συναισθήματα που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος, από τις αμφιβολίες, από τα «αν» και τα «γιατί»; Άλλωστε, έτσι δεν είναι και η ζωή; Γεμάτη εκπλήξεις, όχι πάντοτε ευχάριστες. Πότε ήρεμη, πότε γεμάτη φουρτούνες, στις οποίες θα πρέπει εμείς να προσαρμοζόμαστε για να τα βγάλουμε πέρα.
Ωστόσο, ακόμα και εάν κατανοήσουμε τον τρόπο, με τον οποίο σκέφτηκε η άλλη πλευρά και συνειδητοποιήσουμε ότι τα αισθήματα, ακόμη και εάν γεννηθούν μαζί, δεν τελειώνουν σε όλους ταυτόχρονα, ακόμα και εάν σταθούμε τυχεροί και πάρουμε τις εξηγήσεις που θέλουμε για τους τίτλους τέλους που «έπεσαν» σε μια ακόμα προσωπική μας ιστορία και η οποία θα θέλαμε να κρατήσει λίγο ακόμη, πάντα θα επιμένουμε να επιστρέφουμε με το νου στο παρελθόν, να ερμηνεύουμε ξανά και ξανά με διαφορετικό τρόπο τα λόγια που μας είπαν και τα βλέμματα που μας κοίταξαν. Επειδή πολύ απλά οι άνθρωποι καμιά φορά δε μπορούμε να δεχτούμε ότι η καρδιά του καθενός έχει χιλιάδες μονοπάτια, άλλα ίδια άλλα διαφορετικά με τα δικά μας και συνεχίζουμε να επικαλούμαστε το ένστικτό μας, το οποίο σε τέτοιες περιπτώσεις μας λέει αυτό που εμείς θέλουμε να ακούσουμε, κάνοντάς μας να εθελοτυφλούμε σε αυτό που πραγματικά συμβαίνει.
Γι’ αυτό λοιπόν, ας μην αφήνουμε πρόσωπα και καταστάσεις που έκαναν τον κύκλο τους στη ζωή μας να μας κρατάνε πίσω. Θα πρέπει να μάθουμε να βάζουμε έγκαιρα τη τελεία που θα μας επιτρέψει να προχωρήσουμε μπροστά. Ας μην προσπαθούμε να ανατρέψουμε τη παράλογη λογική με την οποία λειτουργεί εδώ και αιώνες αυτό το συναίσθημα που λέγεται «έρωτας», γιατί πάντοτε χαμένοι θα βγαίνουμε. Όχι όμως και εσαεί πονεμένοι. Και αυτό θα το καταφέρουμε μόνο όταν συνειδητοποιήσουμε ότι κάποια «αν» και κάποια «γιατί» θα μένουν πάντοτε αναπάντητα!